‘Ach kind, ik typ maar wat’

Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.

In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is? Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico.

Jeanette gaat regelmatig een bijdrage leveren als schrijfster voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige week kon je lezen hoe gek ze is op zonsondergangen

‘Ach kind, ik typ maar wat’

Op een foto van mijn inmiddels vreselijk bruine benen op het witte strand van Cancún typt mijn moeder als reactie: lekker even uitrusten. En ik denk: lekker even uitrusten, alsof ik enige stress heb? Of moe ben? Of uitrusten nodig heb!

Mijn moeder is een ster in het typen van bijzondere opmerkingen op Facebook, toen ik daar eens wat van zei, antwoordde ze: ach, ik typ maar wat. Mijn moeder snapt niets van mijn leven vrees ik. Echt helemaal niets. Heeft ze nooit gedaan, ook niet toen ik een standaard getrouwd leven tussen vier muren had op een vast adres met een Volvo, twee kinderen en een hond. Zo’n huisje, boompje, beestje bestaan.

‘Die reis veranderde mijn leven’

Ik was altijd al een persoon die altijd alles wilde weten, wilde begrijpen, die altijd zocht naar betere antwoorden dan die antwoorden die ze kreeg of zelf gevonden had. Op mijn zeventiende vertrok ik naar Zuid Amerika, om de wereld te verbeteren. Ik heb er ruim twee jaar op een soort van zending-schip rond het continent gevaren. Caribisch gebied, Panama Kanaal, naar beneden, Straat van Magellaan en weer omhoog naar Barbados. Die reis begon in Engeland, Newport en hoewel ik betwijfel of ik de wereld heel veel veranderd heb in die dagen, heeft de reis mij wel voor het leven veranderd. Ik heb dingen gezien en meegemaakt die een zeventien- of achttienjarige in die dagen niet zag of meemaakte. De wereld was toen veel groter. Naar huis bellen duurde drie dagen, wachtend op een krakerige verbinding die ook nog eens een paar honderd gulden kost. En de mensen daar wisten niet waar Nederland lag, en ik wist niets van de landen die ik bezocht. En dan kom je thuis, weer ‘onder moeders vleugels’ terwijl je zo zelfstandig hebt geleefd en zo ver weg bent geweest en dan voeg je niet meer zo goed in het stramien. 

Waarom niet settelen? 

Ik vraag me af hoeveel mensen mijn huidige leven wel begrijpen. Zelfs de jongere nomads die ik tegenkom vragen vaak: waarom settelt u niet, zoals mensen van uw leeftijd doen? Ze verwachten niet echt een antwoord merk ik. In die vraag ligt een stille verwondering en ik pik een een tikje veroordeling op als hij voor me neergelegd wordt. Dat laatste omdat ze dus niet echt een antwoord verwachten. Het is meer een soort gespreksstopper, zo van: dit leven is voor jonge hippe mensen. Zoals gewoonlijk denk ik daar dan veel over na, trek me er helemaal niets van aan en leef lekker verder. Maar de opmerking vanmorgen op mijn Facebook zit me een beetje dwars, nu ja, niet de opmerking op zich, maar het feit dat hij weergeeft dat er misschien wel meer mensen zijn die niets van mijn leven begrijpen.

Waarom woon ik niet gewoon in een huis en doe al die dagelijkse dingen die je doet als je gewoon in een huis woont. Eerlijk gezegd zou ik niet eens meer weten wat je dan doet. En of ik die dingen ook deed toen in ik een huis, in een straat woonde. Wat doe ik zoal op een dag? Nou, ik probeer vroeg op te staan, want dan is het nog relatief stil en koel. Dan werk ik, gemiddeld zo’n 4 uur per dag. Soms langer als het slecht weer is, of als ik veel inspiratie heb, maar ik werk.

Wat ik doe 

Ik schrijf artikelen, voor twee websites en voor deze, ik doe sociale media voor al die artikelen en mijzelf.  Ik heb een snel groeiende fanclub op Facebook en YouTube, ik maak video’s. Soms zoek ik naar freelance opdrachten en werk ik in opdracht van iemand. Ik beantwoord mijn mail en lezersvragen. Dat doe ik onder het genot van een kopje koffie.

Daarna is het tijd voor lunch, en lunch is meestal buiten de deur, omdat de prijs van eten in de landen waar ik woon en reis zo goedkoop is dat je eigenlijk dom bent als je zelf lunch maakt. Dan ga ik op pad. Naar het strand, wandelen, boodschappen doen of winkelen. Een ijsje eten in het winkelcentrum of ergens op een terras aan het water. Iets bezoeken wat vakantiegangers bezoeken, of ik slenter over een markt. Als ik een motor heb maak ik motortochten.

Daarna is het etenstijd, dan Facebook ik nog wat, chat een beetje met mensen, lees een boek, kijk een film en ga slapen. Wat ik bijna nooit doe is huishoudelijk werk. Dat wordt gedaan. Ik lap geen ramen, dweil geen vloeren, boen geen badkamers. Ik doe wel zelf de was, vaak op de hand en soms heeft het huis wat ik huur een wasmachine, dat is dan pure luxe. In de Filipijnen heb ik ruim drie jaar alle was op de hand gedaan, ook de handdoeken en lakens. Dat is best een klus. 

Relaxt leven 

Maar of ik daar nu zo vermoeid van wordt dat ik op het strand tot rust moet komen? Nee, niet echt. Vermoeid raak ik van bureaucratie, het feit dat mijn tijdelijke verblijfsvergunning nog steeds niet rond is en dat het gerucht gaat dat dat nog wel een half jaar kan duren. Daar word ik heel moe van, en soms ook gestresst. Want ik wil reizen, op pad, en zonder die kaart is dat lastig en ben ik min of meer gebonden aan deze streek en zeker gebonden aan dit immigratiekantoor.

Verder heb ik een heel relaxt leven, en dat was een keuze, om zo relaxt te gaan leven. Dat leven heb ik zelf ontworpen, omdat ik behoefte had aan verandering. Omdat ik vast zat in iets wat zo depressief uitzichtloos was in Nederland dat ik dat niet meer trok. Als je in een situatie zit waarin je niet kunt bloeien, niet kunt ontwikkelen en waarin je niet vooruit kunt dan moet je jezelf een nieuw leven geven, want jij bent de enige die dat kan doen. Een ander kan je erbij helpen, steunen, maar jij bent de enige die die ommekeer ten goede kan maken. Die ommekeer die je de kans geeft om lekker even uit te rusten van het leven wat je leefde en wat je niet zo heel erg gelukkig maakte, wat je gewoon deed, omdat het gewoon zo hoorde.

 

 

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top