Chronische pijn en de kunst van het genieten

Boukje is freelance tekstschrijver en schrijft al twee jaar artikelen voor 50+. Ze heeft een voorkeur voor persoonlijke verhalen, die ergens over gaan of de wereld een stukje mooier maken. Dit keer geeft ze een klein inkijkje in haar eigen leven.

BLOG – “Wat kijk je gelukkig”, zegt mijn lief als ik ’s ochtends om zeven uur weer bij hem in bed kruip. We zitten in een huisje in Denemarken. Op LundØ, bijna op het puntje van het schiereilandje. Het huisje heeft uitzicht op de zee en we verbleven er twee zomers geleden ook al. Toen kwamen we aan met kou en regen en het houten onderkomen rook oud en muf. Het bed zakte door en de douche zat naast de wasbak gepropt, zodat het water daar deels in belandde en alles, inclusief het toilet, nat was na een douchebeurt. Geen al te beste eerste indruk zullen we maar zeggen. Maar nadat de houtkachel gezellig brandde en het bed verstevigd was met extra matrassen, begon het al wat beter te voelen. De douche bleek een fijne harde straal te hebben en al snel brachten reeën en eekhoorntjes een bezoek aan onze tuin. Het werd een plek om tot rust te komen en ondanks dat het weer niet geweldig was, konden we toch regelmatig buiten eten, genietend van het geweldige uitzicht. In het dorpje zat een cafeetje, Sevilla genaamd, met een winkeltje erbij. Dat zie je veel in Denemarken, dat je een lekker taartje kunt eten in een winkel (of leuke dingen kunt kopen in een cafeetje, het is maar net hoe je het bekijkt).

Omdat we de vorige keer een beetje verliefd zijn geworden op dit mooie plekje, hebben we het nu weer voor een week geboekt. Het bed zakt nog steeds door en het ruikt er ook nog muf. Maar de eerste ochtend, als ik even naar de wc ga, zie ik een ree grazen in onze tuin. Klein geluk, dat blijkbaar van me afstraalt als ik weer in bed stap. Genieten van kleine dingen is belangrijk voor me geworden. De chronische pijn die al decennia lang deel uitmaakt van mijn leven, dwingt me om klein te denken en te voelen. Na mijn burn-out van twee jaar geleden ben ik nog gevoeliger voor prikkels dan ik altijd al was. Pijn, kou, geluid, licht, emoties; het komt allemaal met volle kracht binnen en het dwingt me om mijn wereld klein te houden. Dat ik voor mezelf ben begonnen als tekstschrijver en veel thuis werk, heeft daar alles mee te maken.

Ik lig regelmatig in de clinch met mijn nieuwsgierigheid

De keuze voor een eigen bedrijf heeft ook financiële consequenties. Het betekent een aardige stap terug en ook dat dwingt je om kleiner te denken. Gelukkig ben ik geen luxepaard en geniet ik net zo van een picknick met zelfgemaakt eten als van een bezoek aan een vijfsterrenrestaurant. Mijn sociale leven houd ik beperkt en ik bepaal zorgvuldig wat ik wel en niet doe. Dan ben ik het meest stabiel en functioneer ik het beste.

Dat is niet altijd makkelijk, al kan ik heel goed op mezelf zijn. Maar ik lig regelmatig in de clinch met mijn nieuwsgierigheid en het willen ontdekken van nieuwe dingen; typische eigenschappen van de boogschutter. Misschien dat ik daarom zo graag schrijf. Ik beleef avonturen door de interviews die ik afneem, de informatie die ik tegenkom en de verhalen die ik vang. Daar geniet ik enorm van en ik hoef er niet voor op pad. Dat betekent niet dat ik nooit de deur uit ga, want binnen mijn grenzen onderneem ik genoeg.

Op vakantie gaan met mijn lief bijvoorbeeld. Bij voorkeur naar een land waar het rustig is en met veel natuurschoon. En dan zit je in Denemarken helemaal goed. Omdat de lange autoreis, een ander bed en een afwijkend ritme me uit mijn evenwicht halen, passen we onze uitstapjes aan op mijn energie- en pijnniveau en we bouwen veel rustmomenten in. Mijn lief blinkt uit in aanvoelen wat ik wel en niet aankan, hij heeft meestal aan één blik genoeg. Dit jaar hebben we de fietsen mee. Ik heb van mijn ouders een elektrische fiets gekregen, waardoor een fietstochtje veel minder belastend is. Ideaal en ik ben de schaamte daarover al lang voorbij. Het heeft ook wel iets dat ik nu bijna fluitend een heuvel op rijd en mijn vriendje degene is die hijgt als hij boven is.

De zonsopgang fotograferen om zes uur in de ochtend

We zijn creatief geworden in het bedenken van leuke, niet al te vermoeiende activiteiten. Een geocache zoeken bijvoorbeeld, waardoor we heel vaak op bijzondere plekjes belanden. Een fietstochtje naar een kraampje aan de kant van de weg waar ze heerlijke eigengemaakte appelsap of jam verkopen. We genieten enorm van al die verse natuurlijke producten. Eyebombing, waarbij je met wiebeloogjes een gezichtje creëert dat iemand anders waarschijnlijk ook doet glimlachen (ik zie trouwens overal gezichtjes in, vraag maar aan Annelies). Een kop thee met een taartje in een levend museum; een oud kasteel waar je gewoon mag zitten op de antieke meubels zodat je jezelf een kasteelheer of –dame in vervlogen tijden waant. Met een afvalzakje over het strand lopen om troep te verzamelen. Een potje voetbalgolf. Een WasGij legpuzzel maken waarbij je niet het plaatje op de doos moet leggen, maar het tafereel vanuit een ander perspectief. De zonsopgang fotograferen om zes uur in de ochtend. Of een zeewandeling maken.

Mijn lief is na het hardlopen al een paar keer heel stoer in de zee gedoken, maar ik vind het te koud. Ook daar ben ik erg gevoelig voor en we hebben veel hilarische momenten waarop hij in korte broek en t-shirt loopt en ik eruit zie alsof ik op de Noordpool ben. Natuurlijk heb ik geprobeerd om ook stoer te zijn en mijn voeten in de zee gestoken. Mijn badpak is zelfs een beetje nat geworden. Maar zwemmen was een kansloze missie. Wat wel leuk is, is de onderwaterwereld in het kraakheldere water. En dus maken we in plaats van een strandwandeling een zeewandeling. Tot halverwege het onderbeen in het water en kijken wat er allemaal onder ons gebeurt. Ik heb de mazzel dat ik verliefd ben geworden op iemand die heel veel van de natuur weet. En dus weet ik nu eindelijk waarom er in het water van die bolletjes wol van zand liggen (ja ik weet dat het raar klinkt, maar hoe moet je het anders noemen). Die sliertjes zijn het werk van de zeepier. Die op zijn weg naar beneden in de bodem van de zee zand opeet, daar alle voedingsstoffen uitfiltert en dan het zand weer uitpoept. Het zijn dus eigenlijk poephoopjes. Ik zal het voor altijd onthouden.

Zelfs de melkweg is te zien

De laatste avond lopen we nog even langs het strand en we worden getrakteerd op een prachtige sterrenhemel. Omdat het erg donker is, is de Melkweg zelfs te zien. Een totaal nieuwe ervaring en eigenlijk wil ik uren blijven kijken. Maar ja, het is best koud en een goede nachtrust voor de terugreis is ook belangrijk. Dus ik sluit het donker buiten en weet zeker dat ik dat moment nooit meer ga vergeten.

Het kleine zien en waarderen. Dat is een waardevolle kunst, die ik zeker niet volledig beheers. Er zijn genoeg momenten dat ik boos ben op mijn pijnlijke lijf en me daar zo druk over maak dat ik even volledig vergeet wat er wel is. Maar ik denk toch dat ik best goed bezig ben, want mijn dochter zei laatst, terwijl we zielsgelukkig op een bankje aan het water zaten en naar de prachtige glinstering van de zon keken: “Ik heb van jou geleerd om te genieten van kleine dingen en dat vind ik heel fijn.”

 

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top