Een dagje Cozumel en de regendans

Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.

In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is? Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico.

Jeanette heeft al heel wat geschreven  voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige week vertelde ze over een kapotte airco in een bloedheet Mexico.

Een dagje Cozumel en de regendans

Het is een kort ritje met de boot naar Cozumel, en omdat mijn nog steeds niet afgeronde immigratie status mij dezelfde rechten geeft als een Mexicaan, behalve het stemrecht, ga ik voor 75 pesos naar de overkant in plaats van de toeristische 170 pesos. San Miguel de Cozumel, ik wilde het al een tijdje bekijken en nu is het dan eindelijk zo ver. De veerboot klieft door het azuur blauwe water en ik kijk naar de vliegende vissen en dolfijnen. Bij aankomst worstel ik me eerst door een hele lange weg vol mensen die me van alles willen verkopen en verhuren, van fietsen tot auto’s en dag-tripjes, allemaal gericht op toeristen en dus veel te duur. En dan het stadje. Ik had geen verwachtingen, maar wat me direct opvalt is de relaxte sfeer. De straten zijn veel smaller en hoewel de plaatselijke winkels vooral gericht zijn op het toerisme van de gigantische cruiseschepen die hier dagelijks aanleggen, lijkt het allemaal rustig en gemoedelijk.

Benito Juarez

Ik drink wat op het plein midden in het dorp, onder een grote boom. Het Benito Juarez-plein, die vind je in alle steden en dorpen in Mexico. Genoemd naar een arme plattelands man die president van Mexico werd. Hij veranderde van een simpele boer in een geletterde man en trouwde een vrouw van aanzien.

Dat is hier in het land waar rangen en standen nog steeds ingebed zijn in het dagelijks leven een hele prestatie. Voordat hij president werd was hij hoofd van het hooggerechtshof. Een meneer met hersenen dus en iemand die kansen zag en benutte. Ik vind dat het plein hem geen eer aan doet, maar het is er wel heel gezellig. In mijn hoofd is hij meer een man voor een snelweg benaming, zes banen, lang recht, efficiënt. Want het schijnt dat hij op die doelgerichte manier het land tot zijn dood geregeerd heeft.

Mijn limonada natural (citroen limonade) die koel op tafel is gezet gevuld met ijs, wordt snel warm. Het is ook warm. Als ik de boulevard afloop in de richting van het dolfinarium en de cruiseschepen voel ik de zon branden op mijn huid. Het is een gezellige wandeling, aan de ene kant de zee en af en toe een groot hotelcomplex en aan de andere kant van de weg winkeltjes en nog meer hotels. Op de terugweg loop ik door het dorp. Smalle straten waar verkeer elkaar de ruimte moet geven, maar er is niet veel verkeer.

Zwaaien naar elke politieagent

De meeste Mexicanen zijn aan het werk, zo ook een vriend van mij die op dit eiland werkt als politieagent. Hij is wat teleurgesteld als hij hoort dat ik op het eiland ben en hij aan het werk is. Waar ben je dan? vraagt hij via Whatsapp. Ik leg uit dat ik rondwandel en ik beloof hem naar elke politieagent die ik zie te zwaaien, voor het geval hij het is. Hij stuurt een boel lachende smileys. Ik roep als ik je zie, stuurt hij terug.

Aan het einde van de dag heb ik hem niet gezien en ik beloof mijn teleurgestelde Mexicaan dat ik mijn volgende tripje naar het eiland zal aankondigen. Zijn machismo mannelijke trots is ietwat gekrenkt geloof ik, gezien de korte reacties. Er ligt een wrak van een groot zeilschip voor de kust, gestript van alle waardevolle items, het museum is wegens renovatie gesloten en de kunst die op de boulevard staat naast de zee is best indrukwekkend. Ik ontdek een prachtige witte kerk midden tussen twee rijbanen naar de hotelzone. Hij wordt duidelijk gebruikt als trouwkapel, rare locatie zo midden op de weg. De legerbasis is groot en indrukwekkend evenals de gebouwen van de havenautoriteiten en de marine.

Winkel na winkel met t-shirts, sombreros en tassen, koelkast-magneten en sleutelhangers, je vraagt je af hoe zoiets bestaansrecht kan hebben. Het enige verschil met de souvenirs hier is dat er Cozumel op staat en geen Cancún of Playa del Carmen. Maar verder is het allemaal hetzelfde spul. De toeristen duiken er gretig in, lopen soms aangeschoten rond van alle gratis tequila proeverijen en hebben meestal wel een sombrero of een grote doos sigaren onder hun arm. Op mijn telefoon zie ik dat ik ruim 25.000 stappen heb gelopen, mijn armen en nek zijn verbrand, tijd voor nog een drankje en dan naar de boot naar huis.

Geesten verdrijven

Op de boot naar Playa del Carmen is het stil. Als ik aankom in de haven is er eerst weer die rij mensen die me van alles willen verkopen en dan wandel ik de toeristendrukte in. De Mayan dansers doen hun dagelijkse programma in Parque Los Fundadores onder het standbeeld wat de Mayan kalender symboliseert en daar in 2011 is neergezet. Het bronzen beeld domineert het park en lijkt een soort portal naar de zee. Achter mij draaien de Voladores de Papantia vanaf hun 30 meter hoge paal naar beneden. Ze vlechten zich dagelijks in op de top van die paal en draaien dan langzaam met hun hoofd naar beneden aan hun voeten hangend naar de grond, terwijl er Maya muziek gespeeld wordt door een van hen die bovenop de 30 meter hoge paal blijft zitten.

Het verhaal is dat ze dit ooit hebben uitgevonden om de goden te vragen regen te brengen en een einde te maken aan de grote droogte. Net als de mayan dansers zijn ze er elke dag om het publiek te vermaken. Onder het beeld is het ritueel van de avond woest, primitief, het symboliseert het verdrijven van de geesten uit de grond. Er wordt op schelpen geblazen en de mannen zijn zwart geschilderd en hebben grote uilenkoppen en veren maskers op hun hoofd. Ze dansen woest, de vrouwen cirkelen met wierook potten en de rook moet de geesten verdrijven. Ze roepen en zingen in de taal van weleer en met de naderende duisternis is het een beetje spookachtig. Heel indrukwekkend vind ik het. Elke keer weer. Maar vanavond is de kleding wel heel donker en het ritueel heel primitief.

Het enige wat de primitieve illusie verstoord is de oranje bakfiets achter de woest trommelende mannen die de dansers begeleiden en de grote groepen filmende mensen er omheen.

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top