Lockdown in Mexico en daten: Jeanette is verliefd!

Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.

In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is?

Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico en heeft Jeanette al heel wat geschreven  voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige keer vertelde ze over hoe de situatie in Mexico is wat betreft de coronacrisis.

Lockdown in Mexico en daten: Jeanette is verliefd!

Het is een stille tijd in Mexico, met het dringende verzoek het huis niet uit te gaan leef ik tijdens de piek van de epidemie in mijn eigen bubbeltje, kijkend naar Nederland wat langzaam teruggaat naar normaal. Nu ja, normaal. Ik vind hekken om bejaardentehuizen en spatschermen in klaslokalen niet normaal. En ik vraag me af of dit allemaal echt wel nodig is. De mededelingen spreken elkaar soms zo tegen, en dan ook nog eens de landen onderling die verschillende verhalen en cijfers vertellen.

Foto: overal in Mexico waarschuwingen 

Waar ik me zorgen om maak is dat de participatie maatschappij waar ik ooit eens heel hard aan meegewerkt heb, als adviseur van cliëntenraden voor de WMO, maar ook vanuit de politiek, nu op de schopstoel zit. Als je met meerdere personen in een auto reist die niet op een adres wonen krijg je een boete. Dat klinkt meer als een dictatuur dan een participatiemaatschappij.

En als je nog steeds niet bij familie op bezoek mag, je kind om de dag thuis moet houden van school vanwege de 1.5 meter maatschappij…,ik maak me ernstig zorgen over de haalbaarheid hiervan. In Mexico gaat dat zeker niet lukken en ik denk dat ze zich dat bewust zijn. Aanraken is hier onderdeel van de cultuur, omhelzen, arm in arm, stevige handdrukken, het is allemaal een maatschappelijke omgangsvorm die ik in Mexico niet zie verdwijnen.

Meetbaarheid en gezond leven

Mexico zet in op meetbaarheid van het virus, dat doen ze ook met griep en andere (chronische) ziektes, dat is een systeem wat hier al in 2009 is ingevoerd, het coronavirus wordt onderdeel van dat controle systeem. Ik begrijp het nog niet helemaal, maar het klinkt goed. En ze zetten in op gezonder leven. Er komen campagnes om obesitas, diabetes en hoge bloeddruk terug te dringen, het lesmateriaal op school wordt daarvoor aangepast en maatschappelijke maatregelen worden genomen.

Ik vrees dat een hamburger bij Burger King wel eens duurder kan gaan worden. En dat de vette taco’s van varkensbuikspek en dat soort producten uit het straatbeeld gaan verdwijnen, En misschien zelfs wel het bier. Dat is al verdwenen, want omdat hier de bierbrouwerijen ingezet worden om handgel te maken is er geen bier meer op voorraad. Alle vormen van betaalbare alcohol zijn uitverkocht en worden voorlopig ook niet gemaakt. Miljoenen liters anti bacteriële gel komen er de komende maanden uit de fabrieken.

Ik denk dat het slim is om in te zetten op een gezonde levensstijl, want als ik minder risico heb om ziek te worden, stijgt die zo beroemde groepsimmuniteit waar Mark Rutte zo mee schermt. Jammer dat ik hier in Europa nog niet zoveel over hoor. Daar richten ze zich vooral op de 1.5 meter samenleving. Afstandelijkheid en bescherming met uiterlijke middelen.

Foto: voedselpakketten voor arme gezinnen 

Facebook Dating

Ik had een paar weken geleden toen we nog wel naar buiten mochten een anderhalve meter date, met mondkapjes en alles. Gruwelijk vervelend was dat, gelukkig deden zowel hij als ik af en toe onze mondmaskers omlaag, zodat we elkaar echt konden zien in plaats van alleen maar verdrinken in die bruine ogen van hem. Even denken, laat ik hem Jorge noemen, aangezien Luis of Juan wel heel saai is. Jorge en ik ontmoeten elkaar op Facebook Dating, een soort Tinder zeg maar, maar dan van Facebook. Jorge werkt momenteel intern in een van de vele gesloten resorts. Hij is een soort gevangene, 12 uur per dag, 7 dagen in de week werken en 20 minuten lunchpauze per dag. Hij mag niet eens het terrein af voor een wandeling naar de plaatselijke supermarkt.

Onze dates bestaan uit videobellen en voice-chat via WhatsApp. En zelfs dat is beperkt, want officieel mag hij tijdens werk zijn telefoon niet gebruiken, gelukkig heeft hij daar lak aan en doet het stiekem toch. Het was een beetje een rare kennismaking, hij had geen profielfoto, maar had mij een ‘like’ gegeven, ik las zijn profiel en dat was leuk geschreven, anders dan de andere mannen die alleen op zoek lijken te zijn naar vlugge seks of een vrouw erbij. Maar geen profielfoto, dat is een duidelijke “nee” voor mij. Meestal, deze keer reageerde ik toch: Als ik nu kan zien wie dit geschreven heeft, ben ik misschien wel aangenaam verrast…en zo begon het, hij stuurde gelijk een telefoonnummer zodat ik zijn WhatsApp foto kon zien.

Stemmetje in achterhoofd

Mexicanen zijn wat raar met Facebook, ze doen er wat stiekem mee, vaak geen profielfoto en hele lege profielen, omdat ze 101 bijnamen hebben, hebben ze ook vaak evenzoveel profielen en het is wat lastig om achter de waarheid te komen als het gaat om relatie status en waar ze wonen en werken. Hetzelfde bij Jorge. En ergens in mijn achterhoofd is nog een klein stemmetje wat af en toe zegt: hou nu even je hoofd erbij!! Je zit A.) in heel rare omstandigheden nu met die lockdown en emoties vertekenen erg en B.) eigenlijk weet je niks van hem anders dan dat hij stapelverliefd op je is.

En eigenlijk is er nog een C. want ik wil hier niet blijven. Jorge weet dat, maar dat boeit hem nu even niet. Hij zegt dat we dat wel oplossen als ik weg wil of moet. En daar heeft hij wel gelijk in denk ik. Als er iets is wat mijn levensstijl kenmerkt is het wel genieten in het hier en nu. En nu er hier niet veel te genieten valt opgesloten op 25 m2, is het best grappig al die verliefde aandacht van zo’n man.

Foto: spandoeken met waarschuwingen 

Ontmoeting

In een van de eerste weken van ons contact werd hij overgeplaatst: Corazon, ik ben in jouw stad, stuurde hij mee een berichtje, over een uurtje ofzo. Ik heb dan een half uur tijd voor ik verder moet. Denk je dat het verstandig is om elkaar te ontmoeten? Ik wil je graag zien. Als je momenteel de straat op gaat word je door politie of de nationale garde ondervraagt: wie ben je, waar ga je naar toe? Kan dat ook dichterbij je huis? “Meteen weer terug naar huis”, manen ze je. Soms nemen ze je temperatuur op wat via een telefoon doorgestuurd wordt naar ergens. Ze zijn vriendelijk, maar streng.

Ik heb inmiddels bankfilialen door de hele stad waar ik moet zijn, zo kom ik nog eens ergens, want het thuiszitten maakt me knettergek. De parken en stranden zijn afgesloten en streng verboden gebied, de bankjes in de stad allemaal gebarricadeerd en er is niks leuks meer te doen. Dat is de strategie van de Mexicaanse overheid: de mobiliteit terugdringen en zo het virus terugdringen.

Ik heb spontaan in mijn hoofd een “bankrekening geopend” bij een bank vlakbij het busstation waar Jorge zou zijn. Helemaal aan de andere kant van de stad. Via het checkpoint om de hoek van mijn huis heb ik een taxi met chauffeur, mondmasker en desinfectans geregeld. En dan komt die man waarmee je vanaf de eerste minuut een klik hebt je tegemoet lopen. En dan is die klik er nog steeds en sterker. Hij was korter dan ik had verwacht, maar nog altijd groter dan ik ben, dat is fijn, want sommige Mexicaanse mannen komen amper boven de 1.50 uit. En die ogen, wat ik al zei, en hoe hij dan naar je kijkt. Geweldig.

Filmen

Ik film bijna mijn hele dagelijks leven voor Jorge, die als een gevangene opgesloten zit in een leeg resort. Ook hij mag niet de stad in of op het strand. Af en toe zoekt hij stiekem een schelp voor me. Voor straks als cadeautje, omdat hij weet dat ik gek ben op schelpen. Maar daar waar ik hem benijdt om het feit dat hij een prachtige tuin en de zee binnen handbereik heeft, benijdt hij mij omdat ik naar de winkel kan, boodschappen kan doen en voeling hou met de maatschappij. Zo wist hij niks van de veranderingen in de supermarkt. Dat film ik dan, net als de wegafzettingen en de lege bierschappen en de grote spandoeken met “Besmettingsgevaar” die op kritische punten in de stad hangen.

Foto: maximaal aantal producten per klant 

Na vier weken opsluiting kijkt hij zijn ogen uit. Raar hoor, daten tijdens zo’n lockdown. En dan moet nog maar blijken of die vlinders blijven fladderen als we elkaar weer in het echt zien. Volgens Jorge maken we een unieke herinnering en leren we elkaar supergoed kennen. En dat is wel waar, we praten over van alles en ik heb het gevoel dat ik hem al heel goed en heel lang ken, maar toch…..dat stemmetje in mijn achterhoofd is er nog steeds.

Ik heb een video voor jullie, een vlog met stukjes straatbeeld over het leven van een paar weken geleden, toen het nog niet zo stil was op straat en het steeds strenger werd. Zo mocht je opeens niet meer de supermarkt in zonder masker, terwijl er nergens maskers te koop zijn. Dat was schrikken!

In onderstaande video leg ik dat uit.

Tot volgende maand. Hopelijk mag ik dan weer naar het strand of ergens uit eten. Blijf gezond allemaal!

Deel dit artikel

Full 2
Culinaire routes
De leukste restaurants, de meest verfijnde smaken, de eerlijkste gerechten.
Full 2
Full 2
Fiets, wandel- en vaarroutes
Kom lekker in beweging en loop of fiets een mooie route!
Full 2
Full 2
Er op uit
Nederland is veelzijdiger dan je denkt. Laat het dagelijkse leven even achter je en geniet!
Full 2
Full 2
Schrijf mee
Vertel jij graag mooie verhalen? Schrijf dan mee met de redactie van 50+
Full 2
previous arrow
next arrow
Scroll naar boven
Scroll naar top