De 78-jarige Rinnie schrijft over haar belevenissen en herinneringen. Verhalen van Onderweg.
BLOG – Het is een onooglijk geel bordje, door weer en wind een beetje krom getrokken en er zitten roestige plekken op. Toch maak ik er een foto van. Mijn interesse geldt niet zozeer de schoonheid van dat bordje. Het is meer de betekenis van de naam, die er op staat. Myra. Voor mij is deze naam van een dorpje in Turkije dezelfde als mijn tweede voornaam. Ik draag de naam Rinske Myra al bijna tachtig jaar en toch hangt er voor mij een waas van geheimzinnigheid om die Myra heen. Een mysterie.
Zelf mooie namen bedenken, zoals jonge ouders tegenwoordig doen, was zeker niet gewoon in die tijd
Ik stel me soms voor hoe mijn vader, op weg naar het gemeentehuis om mijn geboorte te laten registreren, naast mijn eerste voornaam Rinske, de naam van zijn moeder, ook nog iets anders wilde toevoegen. Het kan zijn, dat hij daarmee een daad wilde stellen. Uit baldadigheid lekker even ontsnappen aan de dagelijkse burgerlijkheid, want de naam Myra was vreemd in de familie en zelf mooie namen bedenken, zoals jonge ouders tegenwoordig doen, was zeker niet gewoon in die tijd.
Dierbare herinnering
Wellicht leefde er in zijn gedachten ook een dierbare herinnering aan een vrouw met die naam. Wie zal het zeggen? De waarheid zal ik wel nooit weten. Een feit is, dat ik bij die tweede naam nooit ben genoemd en hij mij als een vreemd aanhangsel jarenlang in stilte achtervolgde. De naam Myra hoorde bij mij, maar was geen deel van mijzelf.
In een wat overmoedige bui schreef ik mijn tweede naam onder het schilderwerk
Toen ik met schilderen begon was ik ongeveer zestig jaar. In een wat overmoedige bui schreef ik mijn tweede naam onder het eerste schilderwerk. Ik ontmoette vragende blikken. Wie is Myra? Waarom schrijf jij dat onder je schilderij? Met dit gebaar wilde ik, zonder het te beseffen, een speciaal aspect van mijn persoonlijkheid meer aandacht geven, het er bij betrekken.
Gaandeweg ontdek ik
Het was mijn creativiteit, die tot dan toe nog voor een groot deel verborgen was, een talent, dat nog verder ontwikkeld moest worden en dat kon via schilderen en schrijven. Dat talent had ook iets van een geheim in zich, een klein mysterie binnen in mij, dat zeker ook met mijn vader te maken heeft. Hij was namelijk een zeer creatief mens. Het is alsof ik bij tijd en wijle een deurtje van een verborgen kamer open doe, een vertrek waarvan ik de sleutel altijd bij me draag en waar ik alleen zelf naar binnen mag. Gaandeweg leer ik steeds een stukje van het geheim van mijzelf kennen en ontdek ik de mens die ik uiteindelijk ben.
Het maakt me al lang niet meer uit, waarom ik die namen kreeg bij mijn geboorte
Ik heb na vele jaren begrepen, dat ik meer ben dan Rinske en dus ook zeker Myra ben. Mijn beide namen zijn onderdeel van mij en horen bij elkaar. Ze zijn niet meer van elkaar te scheiden. Samen maken ze mij tot een geheel. Het maakt me al lang niet meer uit, waarom ik die namen kreeg bij mijn geboorte, maar ik wil het geheim van mezelf in die namen leggen. Ik geef al schrijvend en schilderend zelf inhoud aan mijn namen. Hopelijk herkennen anderen mij zoals ik ben.